And I'm back...

Zo, nu eindelijk weer eventjes tijd om een (voorlopig) laatste update te sturen. Ik ben nu al weer zo’n 5 weekjes terug. Jeetje, wat vliegt de tijd al weer! Mijn Ghana avontuur voelt al weer haast als een droom, maar wel eentje waar ik met een big smile op mijn gezicht op terugkijk, onwijs van genoten heb en die niemand me meer afneemt! In the pocket… ;-)

De eerste weken zijn voorbij gevlogen met het weer proberen te landen en mijn weg te vinden in mijn Nederlandse leventje, en me vooral te verbazen over van alles. Soort van cultuurshock, alleen dan andersom. Bij aankomst op Schiphol werd ik al snel voorbijgerend door allerlei chagrijnig kijkende gehaaste mensen, die alleen maar oog voor zichzelf hadden en hoe ze zo snel mogelijk door de douane konden komen, zuchtend als het niet snel genoeg ging. Hahaha, daar gaat het echt niet sneller van hoor ;-) Ook realiseerde ik me dat helaas niemand me zou gaan helpen met het tillen van mijn zware koffers. Ik was weer op mezelf aangewezen, en mistte de altijd behulpzame Ghanezen overal, al direct. Gelukkig werd ik opgehaald door mijn zusje en Moos, mijn moeder en een vriendinnetje, die heel blij waren dat ik er weer was. Mijn neefje Moos, die ik maar een paar daagjes na zijn geboorte in mei gezien had, hield me de eerste tijd argwanend in de gaten, maar na een klein uurtje was het ijs gebroken en sindsdien zijn we dikke vriendjes. Heerlijk vrolijk en lief mannetje waar ik onwijs van geniet!

Wat me in de weken erna ook vooral opgevallen is, is dat we hier vooral heel erg druk bezig zijn met dingen regelen, plannen en doen, gefocust op de toekomst, waarbij we eigenlijk veel te vaak het nu vergeten. Ik realiseerde me dat ik voordat ik naar Ghana ging vooral altijd bezig was met: wat moet ik morgen nog allemaal doen, hoe laat moet ik hier weg om dan op tijd bij mijn volgende afspraak te zijn etc. Eigenlijk altijd in de toekomst leven en daardoor niet echt stil staan bij het nu. Ik merk dat dat veranderd is. Natuurlijk helpt goed plannen en vooruit denken me alles uit het leven te halen, maar is het meer een middel geworden in plaats van een doel. Ik sta meer stil bij en geniet meer van het nu. Echt tijd en aandacht voor iets.

Een andere interessante les die ik geleerd heb is die over rijk en arm. We hebben het altijd over het “arme Afrika”. Maar in welke definitie van arm dan? Ja, in termen van financiële middelen misschien. Maar in andere termen zoals genieten van het leven, tijd voor elkaar, en qua cultuur denk ik dat vooral wij heel arm zijn. Wat ik zie is dat we hier allemaal bezig zijn met ‘nog meer, nog meer’. Het is nooit goed genoeg en de lat wordt steeds hoger gelegd. Waar wij vooral bezig zijn met een nog groter huis, een nog grotere auto, nog meer salaris, nog meer vakanties; is het mooi om te zien dat mensen in Afrika vooral blij zijn met wat ze hebben en eigenlijk heel gelukkig en rijk zijn. Wil niet zeggen dat er geen dingen veranderd hoeven te worden. Daarnaast heb ik ook een beter beeld gekregen van hoe wij nu het ‘arme’ Afrika ‘helpen’. Ik geloof niet meer echt in het geven van geld aan vage goede doelen waarbij je de mensen in Afrika afhankelijk van ons en de donaties maakt. Waarom zouden mensen zelf gaan initiatieven gaan opbouwen, of zelf verantwoordelijkheid laat nemen, als je ook makkelijk geld krijgt door je hand op te houden? Probleem is alleen zodra er niet genoeg geld meer is, het gesteunde project instort. Ik geloof veel meer in het principe: give a man a fish and you feed him for a day, teach a man to fish and you feed him for a lifetime. Organisaties die mensen de mogelijkheid geven een zelfstandig bestaan op te bouwen, op basis van hun behoeften en niet op basis wat wij denken dat ze nodig hebben, zijn in mijn ogen waar Afrika echt verder mee komt. Een inspirerende film daarover voor de liefhebber: http://www.hollanddoc.nl/kijk-luister/documentaire/b/Holland-Doc--De-belofte.html

Hoe snel ik gewend ben geraakt aan de ‘rare’ dingen van het leven in Ghana, nog veel sneller ben ik al weer gewend aan Nederland. Ik vind het zo grappig te merken dat het na 5 minuten al weer net voelt alsof ik helemaal niet weg ben geweest, en het leven gewoon verder gaat waar het een half jaar geleden gestopt is. Nu na vele gezellige etentjes, koffiedates, bezoekjes en gewoon telefoongesprekken later, heb ik al weer aardig mijn Nederlandse ritme teruggevonden. Ik vind het heerlijk om weer terug te zijn in ons efficiënte en goed gestructureerde landje en mijn vrienden en familie weer binnen handbereik te hebben. Toch mis ik af en toe ook mijn relaxte Ghanese ongeplande leventje, het feit dat gewoon alles kan en vooral mijn vrienden en familie daar. Gelukkig door middel van internet en telefoon (Whatsapp) is de wereld niet zo groot meer, en blijven de vriendschappen bestaan.

“En wat nu?” is een vraag die me vaak gesteld wordt. Weer even wennen om terug te zijn in de samenleving van verwachtingen en toekomstplannen, hahaha. Dat ik gewoon nog even niet zo goed weet wat ik wil, en er eigenlijk al helemaal niet over na wilde denken, snapten veel mensen niet. “Maar je hebt toch wel een plan?”. Uhm, nee, nog niet echt :-) Mensen vinden het fijn als iets zwart is of wit, maar grijs is niet echt een optie. Ik ben er ondertussen al weer een beetje aan gewend en merk dat ik nu eindelijk ook weer zin krijg om weer vooruit te denken. Voor nu maar op zoek naar een leuke nieuwe droombaan dus aangezien de jury van de World Of Difference wedstrijd in de finale helaas voor een ander project van al een grote ontwikkelingsorganisatie gekozen had. Een baan, liefste voorlopig vanuit Nederland, bij een organisatie die de wereld net een beetje beter maakt en helpt mensen een zelfstandig bestaan te laten opbouwen. Suggesties zijn welkom!

Met het einde van dit grote avontuur is mijn altijd gekoesterde droom waarheid geworden. Vinkje op mijn bucketlist! Het is voor mij een ontzettend waardevolle en bijzondere periode geweest. Waarin ik vooral verwachtte veel te kunnen bijdragen op werkgebied, realiseer ik me dat ik vooral nog veel meer op persoonlijk vlak ‘het verschil’ heb kunnen maken. Maar vooral heb ik zelf ontzettend veel geleerd. Over mezelf maar ook vooral over de verschillen tussen onze cultuur en de Ghanese. Ik vond het ontzettend leuk om onbevooroordeeld en openstaand voor alles, een nieuwe cultuur in te duiken en te zien hoe het nu is om aan de andere kant van de wereld geboren te worden. Ik ben heel benieuwd of, en vooral hoe lang, het me lukt om het beste van mijn 2 werelden met elkaar te blijven combineren en sommige Ghanese gewoontes te blijven vasthouden. Dat ik terugga naar mijn andere thuis, staat vast! Wanneer? Nog niet gepland ;-)

Dankjulliewel voor de altijd leuke reacties en berichtjes op mijn blog. Tot een volgend avontuur!

Liefs vanuit een regenachtig Utrecht