Watervallen, aapje en ziekenhuizen…
Door: Tanja
Blijf op de hoogte en volg Tanja
11 April 2011 | Ghana, Abetifi
Zo, tijd voor weer een nieuwe update. Tijd gaat hier zo snel, de weken vliegen voorbij. Ben al weer dik 4 weken in Ghana. Enerzijds voelt het zo kort en anderzijds voelt het al bijna vanzelfsprekend. Als ik terugkijk denk ik: jeetje wat heb ik al veel beleefd, zoveel nieuwe dingen gezien, nieuwe mensen ontmoet! Toch voelt het op andere fronten juist alsof ik nog helemaal niet zoveel heb gedaan en de tijd voorbij gevlogen is zonder dat ik het gemerkt heb. Met name op werkgebied heb ik nog lang niet zoveel gedaan als ik zou willen. Op een of andere manier komen er steeds dingen tussen. Vooral dingen die me helpen mijn leventje hier op orde te krijgen zoals collega’s die me laten zien waar ik boodschappen kan kopen, me leren hoe ik bepaalde gerechten moet maken, uitstapjes naar andere steden en praatjes met mensen (zowel hier als in Nederland) maken dat de dag opeens weer voorbij is zonder dat ik echt heel veel heb kunnen doen. Deze dingen zijn natuurlijk ook belangrijk, zeker de eerste tijd, om me mijn weg te laten vinden in de dagelijkse dingen. Maar ik wil ook AMO verder helpen… Komende tijd maar wat meer op gaan focussen.
Waar ik afgelopen weken ook wat meer tijd dan gewild aan besteed heb zijn ziekenhuizen. In het weekend van 25 maart ben ik samen met een Duitse vrijwilliger (Sascha) die ook in Abetifi woont, een weekendje gaan reizen naar de Wli watervallen. Hadden we beiden nog niet gezien, dus dat zou mijn eerste uitje worden. Sascha is al een half jaar in Ghana, dus prima ervaren reisgezelschap om mee het land door te reizen. Ghana is namelijk best groot en reizen kost erg veel tijd. Niet alleen door de afstanden, maar ook vooral door hoe het openbaar geregeld is. Nou ja, geregeld is een groot woord, de tro-tros vertrekken vanaf een station zodra die vol is. Onderweg wordt er gestopt als er mensen uit willen of juist willen instappen. Met een beetje pech duurt het erg lang voordat de tro-tro vol is en moet je uren wachten. Ik heb maar besloten dat wachten mijn nieuwe hobby is, dan is t een stuk minder onprettig ;-) De kwaliteit van de tro-tros verschilt ook ontzettend. De ene keer zit je in een redelijk nieuwe tro-tro en de andere keer in een vol met deuken en gaten, waarvan je alle dashboardkabels kunt zien zitten en die bijna van ellende uit elkaar valt. No way dat die in Nederland door de APK zou komen! Maar hier kan dat allemaal :-)
Vrijdag de hele dag gereisd van Abetifi naar Nkawkaw, naar Koforidua en daarna door naar Ho, ons eindstation voor die dag. Vrienden van Sascha opgezocht die ergens bij een cafeetje in de tuin biertjes aan het drinken waren. Bij het cafeetje was ook een aapje dat met een touw aan een boom vastzat. Leuke attractie, dus Sascha stelde voor een foto van mij met het aapje te maken. Leuk idee, alleen het aapje vond mij minder leuk (of juist te leuk) en greep mijn arm. Resultaat: een bloedende snee van 2 cm en 3 krasjes. Gelukkig had ik ontsmettingsmiddel bij me en heb ik de wond direct kunnen ontsmetten.
Bij de vrienden van Sascha overnacht en op zaterdag doorgereisd naar de watervallen zo’n 3 uur boven Ho. De watervallen waren echt heel gaaf en bijzonder. Sta er altijd verbaasd van te kijken hoe zo’n waterval toch ontstaat en blijft bestaan. Het water was erg troebel dus uiteindelijk maar besloten om niet te gaan zwemmen, maar het was een prachtige stukje natuur vol met mooie vlinders en planten. Helaas kon Sascha er iets minder van genieten want die bleek steeds meer last te hebben van buikpijn. Gedurende de reis werd het steeds erger en toen we weer overnachtten in Ho hebben Sascha’s vrienden en ik hem midden in de nacht, met behulp van een toevallig langsrijdende politie (+busje) naar het ziekenhuis gebracht. Midden in de nacht rijden er geen taxi’s en zijn er blijkbaar alleen maar zusters (zowel mannen als vrouwen) in het ziekenhuis. Aangezien de dokter pas in de ochtend zou komen, hebben we Sascha (ondertussen aan een infuus gekoppeld) achtergelaten en hebben wij ook nog wat uurtjes geslapen. In de ochtend weer terug, wachten op de dokter. Ik overdrijf niet als ik zeg dat we 6 uur gewacht hebben totdat de dokter eindelijk kwam.
Ziekenhuizen in Ghana zijn zo anders dan in Nederland. Gezondheidszorg loopt echt heel ver achter. Wat ik persoonlijk heel frustrerend vind, is dat er niets tegen je gezegd wordt over wat er aan de hand is, of wat ze aan het doen zijn. De dokters zijn eigenlijk de enige personen die daadwerkelijk iets te zeggen hebben en die ook iets van kennis hebben. De nurses doen de standaard testen (bloeddruk meten, temperatuur meten, bloed afnemen, infuus plaatsen), maar als je ze om wat meer informatie vraagt over wat er aan de hand is en wat ze precies via het infuus geven, kunnen ze daar niet meer antwoord op geven dan: everything will be fine, don’t worry!Grrr, die machteloosheid en afhankelijkheid van de doktoren daar, vond ik zelf heel erg moeilijk om mee om te gaan. Ik vind het fijn om te weten wat ik kan verwachten en om te begrijpen waar ze mee bezig zijn. Maar goed, dat is niet Ghana.
We hebben vervolgens dus meerdere dagen wachtend in het ziekenhuis doorgebracht. Sascha dacht zelf dat hij een blinde darm ontsteking had en dat werd eigenlijk klakkeloos door de dokter overgenomen. Iedere keer als de dokter langs was gekomen (iedere dag weer een andere!) kregen weweer een hele rits met medicatie voorgeschreven die we dan moesten gaan halen, verderop in het ziekenhuis. Om uitleg vragen bij de dokter was uit den boze, dus probeerden we bij apotheek maar te achterhalen wat het was (de nurses hadden namelijk ook geen idee wat er voorgeschreven was!). Veelal was het vocht met zouten en mineralen om het lichaam weer krachtiger te maken en een andere keer was het weer antibiotica of pijnstillers. Volgens mij dachten de dokters: kassa!, laten we maar zo veel mogelijk voorschrijven, die Obruni heeft toch een geldboom thuis ;-) Op een gegeven moment kwamen we serieus met een hele doos vol met infusen terug. Ben benieuwd hoeveel Sascha er daarvan daadwerkelijk heeft gehad... Maar, Sascha voelde zich gelukkig met de dag sterker worden, maar de pijn was nog steeds niet voorbij. In het begin waren we bang voor een operatie (dat wil je echt niet, hier geopereerd worden!!), maar gedurende de tijd verstreek leek dat gevaar geweken. Iedere dag hoopten we dat hij naar huis mocht, maar steeds hielden ze m nog een dagje langer. Waarom? Nobody knows. Uiteindelijk heeft Sascha bijna een week in het ziekenhuis gelegen. Ik ben, toen ik zag dat het weer wat beter met hem ging, alleen weer teruggereisd naar Abetifi.
Dat hele avontuur is mij ook niet in mijn koude kleren gaan zitten. Ik ben de hele volgende week namelijk ook niet lekker geweest. Gelukkig geen blinde darm ontsteking, maar beetje grieperig en oververmoeid denk ik. Voor de zekerheid ben ik maar even naar het ziekenhuis geweest en hebben ze me getest op malaria, wat ik gelukkig niet had. Wat het dan wel was, weet ik nu nog steeds niet. Werd naar huis gestuurd met paracetamol, vitamine c en rust. Dat maar gedaan. Op een zaterdag nog een keer teruggeweest omdat ik nu ook keelontsteking oid had. Weer iets geleerd: nooit in het weekend naar het ziekenhuis gaan! Dan is er namelijk geen dokter en word je na weer een halve dag wachten weer naar huis gestuurd met paracetamol en vitamine c tabletten. Hahaha. Heb de afgelopen periode dus wel weer even genoeg tijd doorgebracht in het ziekenhuis. Na een aantal dagen voelde ik me gelukkig weer een stuk beter en ik ben van plan voortaan ver weg van het ziekenhuis te blijven!
Ach, het was in ieder geval wel weer een avontuur en onderdeel van het leven hier. Volgende keer meer verhalen over de leukere dingen die ik meegemaakt heb. Ondanks de vermoeiende ziekenhuisbezoekjes moet ik er nog lang niet aan denken om naar huis te gaan. Ik geniet er nog steeds van om deel uit te maken van een andere cultuur en mijn leventje hier te leiden. Het is zo’n verrijking om te ervaren hoe het is om in een ander land te leven, andere gebruiken te leren, bijzondere mensen te ontmoeten en te zien dat ik me hier ook best prima red. Ver van huis, maar van de andere kant ook zo dicht bij. Het (meestal dan) aanwezige internet zorgt ervoor dat ik toch in contact kan blijven met alle mensen thuis en ik heb soms zelfs het idee dat relaties juist zelfs sterker worden… Bijzonder om te ervaren.
Liefs uit een warm Abetifi!
Waar ik afgelopen weken ook wat meer tijd dan gewild aan besteed heb zijn ziekenhuizen. In het weekend van 25 maart ben ik samen met een Duitse vrijwilliger (Sascha) die ook in Abetifi woont, een weekendje gaan reizen naar de Wli watervallen. Hadden we beiden nog niet gezien, dus dat zou mijn eerste uitje worden. Sascha is al een half jaar in Ghana, dus prima ervaren reisgezelschap om mee het land door te reizen. Ghana is namelijk best groot en reizen kost erg veel tijd. Niet alleen door de afstanden, maar ook vooral door hoe het openbaar geregeld is. Nou ja, geregeld is een groot woord, de tro-tros vertrekken vanaf een station zodra die vol is. Onderweg wordt er gestopt als er mensen uit willen of juist willen instappen. Met een beetje pech duurt het erg lang voordat de tro-tro vol is en moet je uren wachten. Ik heb maar besloten dat wachten mijn nieuwe hobby is, dan is t een stuk minder onprettig ;-) De kwaliteit van de tro-tros verschilt ook ontzettend. De ene keer zit je in een redelijk nieuwe tro-tro en de andere keer in een vol met deuken en gaten, waarvan je alle dashboardkabels kunt zien zitten en die bijna van ellende uit elkaar valt. No way dat die in Nederland door de APK zou komen! Maar hier kan dat allemaal :-)
Vrijdag de hele dag gereisd van Abetifi naar Nkawkaw, naar Koforidua en daarna door naar Ho, ons eindstation voor die dag. Vrienden van Sascha opgezocht die ergens bij een cafeetje in de tuin biertjes aan het drinken waren. Bij het cafeetje was ook een aapje dat met een touw aan een boom vastzat. Leuke attractie, dus Sascha stelde voor een foto van mij met het aapje te maken. Leuk idee, alleen het aapje vond mij minder leuk (of juist te leuk) en greep mijn arm. Resultaat: een bloedende snee van 2 cm en 3 krasjes. Gelukkig had ik ontsmettingsmiddel bij me en heb ik de wond direct kunnen ontsmetten.
Bij de vrienden van Sascha overnacht en op zaterdag doorgereisd naar de watervallen zo’n 3 uur boven Ho. De watervallen waren echt heel gaaf en bijzonder. Sta er altijd verbaasd van te kijken hoe zo’n waterval toch ontstaat en blijft bestaan. Het water was erg troebel dus uiteindelijk maar besloten om niet te gaan zwemmen, maar het was een prachtige stukje natuur vol met mooie vlinders en planten. Helaas kon Sascha er iets minder van genieten want die bleek steeds meer last te hebben van buikpijn. Gedurende de reis werd het steeds erger en toen we weer overnachtten in Ho hebben Sascha’s vrienden en ik hem midden in de nacht, met behulp van een toevallig langsrijdende politie (+busje) naar het ziekenhuis gebracht. Midden in de nacht rijden er geen taxi’s en zijn er blijkbaar alleen maar zusters (zowel mannen als vrouwen) in het ziekenhuis. Aangezien de dokter pas in de ochtend zou komen, hebben we Sascha (ondertussen aan een infuus gekoppeld) achtergelaten en hebben wij ook nog wat uurtjes geslapen. In de ochtend weer terug, wachten op de dokter. Ik overdrijf niet als ik zeg dat we 6 uur gewacht hebben totdat de dokter eindelijk kwam.
Ziekenhuizen in Ghana zijn zo anders dan in Nederland. Gezondheidszorg loopt echt heel ver achter. Wat ik persoonlijk heel frustrerend vind, is dat er niets tegen je gezegd wordt over wat er aan de hand is, of wat ze aan het doen zijn. De dokters zijn eigenlijk de enige personen die daadwerkelijk iets te zeggen hebben en die ook iets van kennis hebben. De nurses doen de standaard testen (bloeddruk meten, temperatuur meten, bloed afnemen, infuus plaatsen), maar als je ze om wat meer informatie vraagt over wat er aan de hand is en wat ze precies via het infuus geven, kunnen ze daar niet meer antwoord op geven dan: everything will be fine, don’t worry!Grrr, die machteloosheid en afhankelijkheid van de doktoren daar, vond ik zelf heel erg moeilijk om mee om te gaan. Ik vind het fijn om te weten wat ik kan verwachten en om te begrijpen waar ze mee bezig zijn. Maar goed, dat is niet Ghana.
We hebben vervolgens dus meerdere dagen wachtend in het ziekenhuis doorgebracht. Sascha dacht zelf dat hij een blinde darm ontsteking had en dat werd eigenlijk klakkeloos door de dokter overgenomen. Iedere keer als de dokter langs was gekomen (iedere dag weer een andere!) kregen weweer een hele rits met medicatie voorgeschreven die we dan moesten gaan halen, verderop in het ziekenhuis. Om uitleg vragen bij de dokter was uit den boze, dus probeerden we bij apotheek maar te achterhalen wat het was (de nurses hadden namelijk ook geen idee wat er voorgeschreven was!). Veelal was het vocht met zouten en mineralen om het lichaam weer krachtiger te maken en een andere keer was het weer antibiotica of pijnstillers. Volgens mij dachten de dokters: kassa!, laten we maar zo veel mogelijk voorschrijven, die Obruni heeft toch een geldboom thuis ;-) Op een gegeven moment kwamen we serieus met een hele doos vol met infusen terug. Ben benieuwd hoeveel Sascha er daarvan daadwerkelijk heeft gehad... Maar, Sascha voelde zich gelukkig met de dag sterker worden, maar de pijn was nog steeds niet voorbij. In het begin waren we bang voor een operatie (dat wil je echt niet, hier geopereerd worden!!), maar gedurende de tijd verstreek leek dat gevaar geweken. Iedere dag hoopten we dat hij naar huis mocht, maar steeds hielden ze m nog een dagje langer. Waarom? Nobody knows. Uiteindelijk heeft Sascha bijna een week in het ziekenhuis gelegen. Ik ben, toen ik zag dat het weer wat beter met hem ging, alleen weer teruggereisd naar Abetifi.
Dat hele avontuur is mij ook niet in mijn koude kleren gaan zitten. Ik ben de hele volgende week namelijk ook niet lekker geweest. Gelukkig geen blinde darm ontsteking, maar beetje grieperig en oververmoeid denk ik. Voor de zekerheid ben ik maar even naar het ziekenhuis geweest en hebben ze me getest op malaria, wat ik gelukkig niet had. Wat het dan wel was, weet ik nu nog steeds niet. Werd naar huis gestuurd met paracetamol, vitamine c en rust. Dat maar gedaan. Op een zaterdag nog een keer teruggeweest omdat ik nu ook keelontsteking oid had. Weer iets geleerd: nooit in het weekend naar het ziekenhuis gaan! Dan is er namelijk geen dokter en word je na weer een halve dag wachten weer naar huis gestuurd met paracetamol en vitamine c tabletten. Hahaha. Heb de afgelopen periode dus wel weer even genoeg tijd doorgebracht in het ziekenhuis. Na een aantal dagen voelde ik me gelukkig weer een stuk beter en ik ben van plan voortaan ver weg van het ziekenhuis te blijven!
Ach, het was in ieder geval wel weer een avontuur en onderdeel van het leven hier. Volgende keer meer verhalen over de leukere dingen die ik meegemaakt heb. Ondanks de vermoeiende ziekenhuisbezoekjes moet ik er nog lang niet aan denken om naar huis te gaan. Ik geniet er nog steeds van om deel uit te maken van een andere cultuur en mijn leventje hier te leiden. Het is zo’n verrijking om te ervaren hoe het is om in een ander land te leven, andere gebruiken te leren, bijzondere mensen te ontmoeten en te zien dat ik me hier ook best prima red. Ver van huis, maar van de andere kant ook zo dicht bij. Het (meestal dan) aanwezige internet zorgt ervoor dat ik toch in contact kan blijven met alle mensen thuis en ik heb soms zelfs het idee dat relaties juist zelfs sterker worden… Bijzonder om te ervaren.
Liefs uit een warm Abetifi!
-
12 April 2011 - 00:26
Willine:
Yay, tof om je verhaal te lezen Tanja! Wat een verhaal zeg, van die ziekenhuizen...kan me voorstellen dat dat frustreert! Geniet er verder van, maar dat doe je geloof ik ook :). Succes met je werk bij AMO! Ik blijf je volgen:)
x -
12 April 2011 - 07:11
Claudia:
hehe eindelijk;) Keer er al naar uit!
Hoop dat je nu voldoende van de ziekenhuizen weet en ze links laat liggen. Op naar de volgende avonturen...
xxx -
12 April 2011 - 07:23
Noor:
Meis, wat ben ik toch trots op je!! Goed voor jezelf blijven zorgen! Dikke x -
12 April 2011 - 13:37
Olga:
Hey Tan!
Hopelijk laten de apen je in het vervolg met rust! En het lange wachten blijft vervelende he. Ik heb hier al leren haken, dat doen alle vrouwen hier om de tijd een beetje te doden :)
Veel plezier en succes bij AMO!
X Olga -
12 April 2011 - 18:11
Je Moppie:
Dag lekker ding,
Blij om te lezen dat je een nieuwe hobby hebt ;) Je kunt het bezoeken van het ziekenhuis inmiddels ook wel toevoegen aan je hobby's. Hopelijk kan je snel wat meer tijd besteden aan het werk waarvoor je daar eigenlijk bent. Succes en veel plezier nog!
X -
12 April 2011 - 19:19
Dorien:
Wat een beleving,ook al is het niet altijd leuk.Geniet van alles,maar pas op jezelf
Dikke kus. -
12 April 2011 - 20:35
Patricia :
Jee wat een verhaal! Gelukkig heeft het allemaal een goede afloop en je bent weer een dosis geduld rijker ;). Jeetje 4 weken, de tijd vliegt en zoveel te doen... je komt nog tijd tekort! -
14 April 2011 - 00:54
Bennie:
Hi Tanja,
Leuk om te lezen wat je allemaal beleeft (ziekenhuizen zijn dan wat minder..) Take care of yourself!
Groeten uit Hilversum.. we zijn trots op je! -
15 April 2011 - 17:04
Mapio:
Hey Tan,
Wat een verhalen weer! Was het geen idee om zelf een apotheek te beginnen met alle medicamenten die jullie ondertussen gehaald hadden ;) Pas goed op jezelf! Tot je volgende verhaal. X Mapio -
20 April 2011 - 08:21
Susanne:
Hee Tanja,
Wat een ziekenhuisavonturen ja. En mooi he, het almaar opnieuw ontstaan en eeuwig bestaan van een waterval... ik heb daar ook van genoten in de Himalaya. Ook herken ik het gevoel dat de tijd vliegt en tegelijk ook niet en het wennen aan land en werk in de eerste maand. Gelukkig hebben we nog even... nouja, voor we het weten zijn we weer thuis! Geniet ervan! Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
